88 день. (21 апреля) Автостоп вчетв

88 день. (21 апреля) Автостоп вчетвером в Азии успешен. (Часть 1)

Грустно было уезжать от нашего американского друга, но после Камбоджи Джейсон хочет месяц пожить во Вьетнаме, а потом прилететь в Индонезию на полгода, так что думаю ещё увидимся. А пока, нас ждал путь в Сиемрип и новые приключения.

Ну вот, рюкзаки собраны, кофе выпито, настроение супер! Нам предстояло идти 5 км до нужной трассы, но зато через центр Пном-Пеня, вдоль речки. Ну ничего, мы совсем не против лишний раз полюбоваться своеобразной красотой уже почти родного нам города. Тем более, Андрей привёз с собой мини-колонку и теперь мы можем слушать музыку где угодно и когда угодно, дарить хорошее настроение окружающим людям и себе. Ведь с музыкой и с друзьями никакие 5 км пешком в жару не страшны! Мы шли вчетвером по набережной и улыбались всем кхмерам, предвкушая интересную дорогу.

Первую машину застопили ещё в черте города, это был пикап, большой компанией само-то передвигаться на таких машинах. Закинули рюкзаки и себя в кузов, и помчались. Тут Жене пришлось попрощаться со своей зелёной кепочкой, её благополучно сдуло потоками ветра, окутывающего нас от скорости пикапа. Было весело, как в фильме: играет музыка, мы несемся в кузове, тёплый воздух бьёт нам в лицо, а мы счастливые улыбаемся всему миру, не передаваемые ощущения!

На очередном перекрестке наши пути с пикапом разошлись, мы застопили газельку с местными ребятами, они по английски не понимали, но нам удалось выяснить, что около 100 км мы едем с ними в одном направлении. Вышли в городе Капонг Том и решили перекусить. Прошлись по рынку неподалёку от трассы, нашли довольно дешёвые манго и заказали в местной кафешке рис с овощами. Пока ждали еду, наблюдали одну из распространённых неприятнейших картин в Камбодже. К нам подошёл мальчик лет 12, худющий, кожа да кости, весь в порванной и грязной одежде, в садинах и непонятных болячках. Глаза пустые и бездонные, еле шагает, движения все замедленные и с пакетом в руке. Он подошёл и показал в нашу сторону, на еду, на себя и отсутствующим взглядом посмотрел сквозь нас. Честно, от всего его вида и состояния сердце сжималось и становилось как то не по себе. Мы довольно много бедных и нуждающихся людей повидали в Камбодже, и инвалидов и калек, но почему то именно этот мальчик запал нам в душу.. Проигнорировать такое невозможно... Купили ему еды и дали с собой немного денег. Мальчик что-то пробормотал в ответ, медленно отошёл метров на 10 и сел кушать.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันที่ 88 (21 เมษายน) ผ่าน Hitchhiking ในเอเชีย 4 (ส่วนที่ 1)มันเศร้าไปเพื่อนชาวอเมริกันของเรา แต่หลังจากที่กัมพูชา Jason ต้องเดือนอาศัยอยู่ในเวียดนาม และบินไปอินโดนีเซียสำหรับครึ่งปี ดังนั้นฉันคิดว่า เราจะดูรายละเอียดเพิ่มเติม ในขณะเดียวกัน เรารอในเสียมราฐและผจญภัยใหม่ ดี เป้รวบรวม อารมณ์ซูเปอร์เมากาแฟ เราได้ไป 5 กิโลเมตรถนนมอเตอร์เวย์ แต่ผ่านศูนย์ของพนมเปญสายตามแนวแม่น้ำ ดี อะไร เราไม่ opposed กับอีกประเภทของความงามเป็นเกือบพื้นเมืองเรา นอกจากนี้ แอนดรูว์นำคอลัมน์ขนาดเล็ก และขณะนี้ เราสามารถฟังเพลงทุกครั้ง และ ทุกที่ที่คุณ ต้องการ ให้เป็นคนรอบข้างอารมณ์ดีและตัวคุณเอง หลังจากที่ทุก กับเพลงและเพื่อน 5 ไม่มีกม.เดินเท้าในความร้อนไม่กลัว เราชิมอร่อย และสี่ยิ้ม Khmers ทั้งหมด สนองถนนน่าสนใจกลับรถแรก Zastopili ในเมือง เป็นกระบะ บริษัทขนาดใหญ่เองจะทำให้ย้ายเครื่องจักรดังกล่าว โยนตัวเองเป้และร่างกาย และวิ่ง นี่ของฉันลาภรรยากับเขา kepočkoj สีเขียว มันได้พัดลมไหลได้อย่างราบรื่น okutyvaûŝego เราจากความเร็วรถกระบะ มันก็สนุก เช่นในภาพยนตร์: เล่นดนตรี เราเกิดมาในเตียงรถบรรทุก อากาศอบอุ่นฮิตเราในหน้า และเรายิ้มมีความสุขทั่วโลก ไม่นำส่งความรู้สึก На очередном перекрестке наши пути с пикапом разошлись, мы застопили газельку с местными ребятами, они по английски не понимали, но нам удалось выяснить, что около 100 км мы едем с ними в одном направлении. Вышли в городе Капонг Том и решили перекусить. Прошлись по рынку неподалёку от трассы, нашли довольно дешёвые манго и заказали в местной кафешке рис с овощами. Пока ждали еду, наблюдали одну из распространённых неприятнейших картин в Камбодже. К нам подошёл мальчик лет 12, худющий, кожа да кости, весь в порванной и грязной одежде, в садинах и непонятных болячках. Глаза пустые и бездонные, еле шагает, движения все замедленные и с пакетом в руке. Он подошёл и показал в нашу сторону, на еду, на себя и отсутствующим взглядом посмотрел сквозь нас. Честно, от всего его вида и состояния сердце сжималось и становилось как то не по себе. Мы довольно много бедных и нуждающихся людей повидали в Камбодже, и инвалидов и калек, но почему то именно этот мальчик запал нам в душу.. Проигнорировать такое невозможно... Купили ему еды и дали с собой немного денег. Мальчик что-то пробормотал в ответ, медленно отошёл метров на 10 и сел кушать.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

88 วัน (เมษายน 21) รอนแรมสี่ในเอเชียที่ประสบความสำเร็จ (ตอนที่ 1) มันเป็นเรื่องน่าเศร้าที่จะออกจากเพื่อนชาวอเมริกันของเรา แต่หลังจากที่เจสันต้องการกัมพูชาเดือนที่จะอาศัยอยู่ในเวียดนามและแล้วบินไปยังประเทศอินโดนีเซียเป็นเวลาหกเดือนดังนั้นผมคิดว่าผมจะเห็นคุณมากขึ้น ในขณะที่เรากำลังรอทางไปเสียมราฐและการผจญภัยใหม่. ดี, เป้เก็บเมากาแฟอารมณ์สุด! เราต้องเดิน 5 กม. ไปยังเส้นทางที่ต้องการ แต่ผ่านใจกลางกรุงพนมเปญไปตามแม่น้ำ ไม่ต้องกังวลเราไม่ทราบอีกครั้งชนิดเพลิดเพลินกับความงามของเราเป็นเมืองบ้านเกิดเกือบ นอกจากนี้แอนดรูมากับเขามินิคอลัมน์และตอนนี้เราสามารถฟังเพลงได้ทุกที่และทุกเวลาที่คุณต้องการให้อารมณ์ดีของคนอื่นและตัวคุณเอง หลังจากมีเพลงและเพื่อนไม่มีเวลาเดินเพียง 5 กม. ในความร้อนไม่กลัว! เรามีสี่ของเราในเขื่อนและยิ้มเขมรทั้งหมดที่คาดการณ์ไว้วิธีที่น่าสนใจ. หยุดรถคันแรกกลับมาอยู่ในเมืองก็เป็นรถกระบะซึ่งเป็น บริษัท ขนาดใหญ่ของตัวเองบางสิ่งบางอย่างที่จะย้ายเครื่องดังกล่าว เป้และโยนตัวเองของร่างกายและวิ่ง นี่คือภรรยาของเขาจะต้องกล่าวคำอำลากับหมวกของเขาสีเขียวที่ดีของมันไปตามลมพัดห่อเราจากรถกระบะความเร็ว มันก็สนุกเหมือนในหนังเรื่อง: เพลงที่เล่นเรารีบเร่งในร่างกายอากาศอุ่นฮิตเราในใบหน้าและเรามีรอยยิ้มที่มีความสุขทั่วทุกมุมโลกไม่ส่งความรู้สึก! ที่สี่แยกต่อไปด้วยกระบะวิธีการของเราแยกเราหยุดพวกท้องถิ่น gazelki พวกเขา ในภาษาอังกฤษเราไม่เข้าใจ แต่เราพบว่าประมาณ 100 กิโลเมตรที่เราจะไปกับพวกเขาไปในทิศทางเดียวกัน พวกเขาเดินออกมาจากในเมืองกะปงทอมและตัดสินใจที่จะกิน เดินผ่านตลาดที่อยู่ใกล้ถนนที่เราพบว่ามะม่วงราคาถูกจองอย่างเป็นธรรมและเป็นข้าวที่ร้านท้องถิ่นที่มีผัก ขณะที่รออาหารที่เราดูหนึ่งในภาพที่ไม่พึงประสงค์ที่พบมากที่สุดในประเทศกัมพูชา เราได้รับการทาบทามจากเด็กประมาณ 12 ผอมผอมในชุดเสื้อผ้าฉีกขาดและสกปรกในซาร์ดิเนียและแผลไม่ได้อธิบาย ตาที่ว่างเปล่าและลึกแทบจะไม่เดินทุกการเคลื่อนไหวช้าและกับแพคเกจในมือของเขา เขาเดินไปและชี้ไปในทิศทางของเราสำหรับอาหารสำหรับตัวเองและมอง blankly ผ่านเรา สุจริตที่มีทั้งหมดของลักษณะและสภาพหัวใจหดตัวที่จะเป็นเช่นนั้นไม่ได้อยู่ในตัวของมันเอง เรามีค่อนข้างมากของคนยากจนและได้เห็นในกัมพูชาและคนพิการและพิการ แต่ทำไมเด็กคนนี้สนใจจิตวิญญาณของเรา .. เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่สนใจ ... เขาซื้ออาหารและให้มีเงินบางส่วน เด็กพึมพำบางสิ่งบางอย่างในการตอบกลับช้าถอนตัวออก 10 เมตรและนั่งลงกิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

88 วัน ( วันที่ 21 เมษายน ) แบบหยุดอัตโนมัติต้องใช้คนสี่คนในภูมิภาคเอเชียจะประสบความสำเร็จได้ ( ส่วนที่ 1) พระเยโฮวาห์มันน่าเศร้าของเราเพื่อปล่อยออกจากเพื่อนชาวอเมริกันแต่หลังจากที่ประเทศกัมพูชา Jason ต้องการเดือนจะได้เข้าพักในเวียดนามและจากนั้นจึงเดินทางไปยังประเทศอินโดนีเซียที่กึ่งปี ,ดังนั้นสิ่งที่ผมคิดว่าจะยังคงมองเห็นกันได้ และเรากำลังรอการพาธไปยังและการผจญภัยใหม่ Сиемрип ฉันรู้ว่าพระเยโฮวาห์ให้กระเป๋าสะพายหลังที่เก็บรวบรวมเครื่องชงกาแฟที่มีการส่งออกผลิตภัณฑ์ของบริษัทให้อารมณ์ที่ Super ! เราต้องเดินเป็นระยะทาง 5 กิโลเมตรไปยังแทร็คที่ต้องการแต่ผ่านตรงกลางกรุงพนมเปญการชำระเงินล่าช้า